ἀνδίκτης

ἄνδιχα

Ἀνδοκίδης
ἄν·διχα [ῐᾰ] adv.
1 en deux parties, Il. 16, 412 ; 18, 511 ; p. opp. à σύμμικτα, Nic. Th. 562 ; à ἀμμίγδην, Nic. Th. 912 ; d’où séparément, Anth. 5, 5 ||
2 prép. à part de, sans, gén. Anth. 7, 27 ; A. Rh. 1, 908 ; 2, 927.
Étym. ἀνά, δίχα.