ἀνεμποδίστως

ἀνέμπτωτος

ἀνέμφαντος
ἀν·έμπτωτος, ος, ον, qui ne peut tomber dans, avec εἰς et l’acc. Plat. Def. 412c ; DL. 7, 117.
Étym. ἀν-, ἐμπίπτω.