ἀνέστα

ἀνέστιος

ἀνέσχεθον
ἀν·έστιος, ος, ον, sans foyer, d’où errant, vagabond, Il. 9, 63 ; Soph. fr. 5 ; Ar. Eq. 1266 ; joint à ἄοικος, Luc. Sacr. 11 ; à ἄνοικος, Ath. 611c, etc.
Étym. ἀν-, ἑστία.