ἀνευρετέον

ἀνεύρετος

ἀνεύρημα
ἀν·εύρετος, ος, ον, qu’on ne peut découvrir, Plat. Leg. 874a ; DS. 5, 20 ; Plut. M. 700d, etc.
Étym. ἀν-, εὑρίσκω.