ἀνόδευτος

ἀνοδία

ἄνοδμος
ἀνοδία, ας () route impraticable, Phil. 1, 118 ; 2, 156 ; d’ord. aux dat. sg. et pl. ἀνοδίᾳ, Pol. 5, 13, 6, etc. ; ἀνοδίαις, Plut. M. 508d, à travers des régions sans routes frayées ||
E Ion. -ίη, Hpc. Gloss. 20, 12.
Étym. ἄνοδος.