ἀνύποιστος

ἀνυπόκριτος

ἀνυποκρίτως
ἀν·υπόκριτος, ος, ον [ῐ]
1 non propre à jouer sur la scène, D. Phal. 86, 18 ||
2 non feint, sincère, Spt. Sap. 5, 19 ; NT. Rom. 12, 9.
Étym. ἀν-, ὑποκρίνομαι.