ἀνήμερος
ἀνημερόω-ῶἀν·ήμερος, ος, ον,
non apprivoisé, sauvage, en parl.
d’animaux, Ath. 607a ; de personnes, Eschl.
Pr. 716 ;
Anacr. 1, 7 ;
DH. 1, 42 ;
Luc. Phal.
1, 8 ; de plantes, de
pays, etc. Eschl. Eum. 14 ; Luc. Pr. 12 ; d’un genre de vie rude et grossier, DH. 1, 41 ; Plut. M. 86d, etc. ||
Cp. -ώτερος, Ath. 607a ||
E Dor. ἀνάμ- [ᾱμ] Mosch. 1, 10.
Étym.
ἀν-, ἥ.