ἀπαράσκευος
ἀπαρασκεύωςἀ·παράσκευος, ος, ον,
non préparé, à l’improviste, en parl. de
pers. Thc. 1,
99 ; 2, 87, etc. ; Xén. Cyr. 7, 5, 25 ;
Dém. 1017,
etc. ; en parl. de
choses, Thc. 3,
13 ||
Cp. -ότερος, Dém. 1453, 2 ; sup.
-ότατος, Ant.
131, 28.
Étym.
ἀ, παρασκευή.