ἀφώνητος

ἀφωνία

ἀφωνίζω
ἀφωνία, ας (ἡ)
1 impuissance à parler, aphonie, Hpc. Epid. 3, 1098 (ion. -ίη), etc. ||
2 mutisme, Plat. Conv. 198c ; Ath. 348a.
Étym. ἄφωνος.