ἀποϐατήριος

ἀποϐάτης

ἀποϐδελύττομαι
ἀποϐάτης, ου (ὁ) [ϐᾰ] écuyer faisant, dans les jeux publics, des exercices de voltige (cf. lat. desultor) Plut. Phoc. 20.
Étym. ἀποϐαίνω.