ἀποκριτέον

ἀποκριτικός

ἀπόκριτος
ἀποκριτικός, ή, όν [ῐτ]
1 qui facilite les sécrétions, Gal. 7, 381 ||
2 propre aux réponses, Théon Prog. 97, 16.
Étym. ἀποκρίνω.