ἀποκρότημα

ἀπόκροτος

ἀποκρουνίζω
ἀπό·κροτος, ος, ον, qui résonne à cause de sa dureté, dur, sec, Thc. 7, 27 ; Xén. Eq. 7, 15 ; joint à τραχύς, Plut. M. 2e ; en parl. d’un terrain bien battu, Héron Aut. 244.
Étym. ἀ. κρότος.