ἀποπατητέον

ἀπόπατος

ἀπόπαυσις
ἀπόπατος, ου () [πᾰ]
1 excrément, Hpc. 86b, etc. ; en parl. d’animaux, Plut. M. 727d ; Luc. Trag. 168 ||
2 lieu d’aisances, Ar. Ach. 81.
Étym. ἀποπατέω.