ἀποπνιγμός

ἀποπνίγω

ἀπόπνιξις
ἀπο·πνίγω (f. -πνίξω ou -πνίξομαι, ao. ἀπέπνιξα, pf. inus. ; pass. fut. 2 -πνιγήσομαι, ao. 2 ἀπεπνίγην, pf. ἀποπέπνιγμαι) étouffer, suffoquer (qqn) Hdt. 2, 169, etc. ; Att. (Ar. Vesp. 1034, etc. ; Xén. Hell. 3, 1, 14, etc.) ; au pass. être étouffé, Xén. Cyr. 8, 2, 11, etc. ; particul. être asphyxié par l’eau, Dém. 883 fin ; fig. suffoquer (de colère, etc.) : ἐπί τινι, Dém. 403, 17, à cause de qqe ch. ; abs. Luc. Gall. 28 ||
E Fut. ἀποπνίξω, Com. fr. 2, 686 ; Antiph. 3, 93 ; Luc. Char. 23. Fut. pass. ἀποπνιγήσομαι [] Ar. Nub. 1504 ; Luc. D. mar. 6, 3. Ao. 2 ἀπεπνίγην [] Plat. Gorg. 512a, etc. Ao. 1 réc. ἀπεπνίχθην, Arét. 1, 7, p. 11 (Adams); Babr. 49. Fut. ant. inf. ἀποπεπνίξεσθαι, Eun. V. soph. p. 38.