ἀποσεύω
ἀποσήθω*ἀπο·σεύω, seul. prés.
poét. ἀποσσεύω, pousser dehors,
chasser, Nic. Th. 77 ; Anth. 9, 642 ||
Au pass. (seul. ao. 3
pl. épq. ἀπέσσυθεν [ῠ] Hés. Th. 183 ; ao. 2, 3 sg. lac. ἀπεσσύα
p. ἀπεσσύη,
Xén. Hell.
1, 1, 23 ; ao. 2 moy.
3 sg. ἀπέσσυτο [ῠ] Il. 6, 390, etc.)
1 s’élancer hors de,
s’enfuir, Il. Hés. ll. cc. ||
2 mourir, Xén. l. c.