ἀποστερητέον

ἀποστερητής

ἀποστερητικός
ἀποστερητής, οῦ (ὁ) qui prive de, spoliateur, Plat. Rsp. 344b ; Arstt. Eud. 3, 4, 5.
Étym. ἀποστερέω.