ἀποθεωρητέον

ἀποθέωσις

ἀποθήκη
ἀποθέωσις, εως (ἡ) action d’élever au rang des dieux, apothéose, Cic. Att. 1, 15 ; Str. 284 ; au plur. Plut. M. 210d.
Étym. ἀποθεόω.