ἀπροθέτως

ἀπρόθυμος

ἀπροθύμως
ἀ·πρόθυμος, ος, ον [ῡ] qui manque de bonne volonté, d’ardeur, Hdt. 7, 220 ; Thc. 6, 86 ; 8, 32 ; Xén. An. 6, 2, 7.