ἅπτω

ἀπτώς

ἄπτωτος
ἀ·πτώς, ῶτος (ὁ, ἡ) qui ne tombe pas ; fig. infaillible, Pd. O. 9, 92 ; Plat. Rsp. 534c ; Anth. 7, 375, etc. ; Plut. Arist. c. Cat. ma. 2.
Étym. ἀ, πίπτω.