ἀρότρευμα

ἀροτρεύς

ἀροτρευτήρ
ἀροτρεύς, έως (ὁ) [ᾰ] laboureur, Thcr. Idyl. 25, 1 et 51 ; Anth. 7, 196, etc.
Étym. ἀροτρεύω.