ἀροτριάω-ῶ
ἀρότριοςἀροτριάω-ῶ [ᾰρ]
(impf. ἠροτρίων, f. ἀροτριάσω, ao. ἠροτρίασα, pf. inus. ;
pass. impf. ἠροτριώμην, pf. part.
ἠροτριαμένος ou
-ασμένος) labourer, Th. H.P. 8, 6, 3 ; Luc. Philopatr. 4 ||
E Part. prés. épq. dat. sg. ἀροτριόωντι, Call.
Dian. 161.
Étym.
ἄροτρον.