ἀρητήρ

ἀρητήριον

Ἀρητιάδης
*ἀρητήριον, seul. ἀρατήριον, ου (τὸ) [ᾱᾱ] lieu de prières, lieu d’Attique, Plut. Thes. 35.
Étym. ἀράομαι.