ἀσάλεια

ἀσάλευτος

ἀσαλεύτως
ἀ·σάλευτος, ος, ον [σᾰ] non agité, fixe, ferme, en parl. de la terre, Arstt. Mund. 3, 4 ; fig. en parl. de l’esprit, calme, tranquille, Eur. Bacch. 390 ; Plat. Ax. 370d ; Anth. 11, 100 ; 12, 183.
Étym. ἀ, σαλεύω.