Ἄσκλον

ἀσκοδέτης

ἀσκοθύλακος
ἀσκο·δέτης, ου (ὁ) lien qui serre, pour le fermer, l’orifice d’une outre, Nic. Th. 928.
Étym. ἀσκός, δέω.