ἀσυνθετέω-ῶ

ἀσύνθετος

ἀσυνθηκέω-ῶ
ἀ·σύνθετος, anc. att. ἀξύνθετος, ος, ον :
1 non composé, simple, Plat. Phæd. 78c, etc. ; Arstt. Pol. 1, 1, 3, etc. ||
2 non ajusté, non ordonné, confus, Dém. 383, 6 (au sup. -ώτατος).
Étym. ἀ, συντίθημι.