Ἀτάρϐης

ἀτάρϐητος

Ἀτάρϐηχις
ἀ·τάρϐητος, ος, ον, c. ἀταρϐής, Il. 3, 63 ; Hés. Sc. 110 ; Eschl. Soph.
Étym. ἀ, ταρϐέω.