ἀταρίχευτος

ἀτάρμυκτος

Ἀταρνεῖτις χώρη
ἀ·τάρμυκτος, ος, ον, qui ne tremble pas, ferme, Nic. Al. 161 ; cf. ἀτάρϐηκτος.
Étym. ἀ, ταρμύσσω.