ἀταξία
ἀταπείνωτοςἀταξία, ας
(ἡ)
1 abandon de son rang
ou de son poste, Hdt. 6, 11 (ion. -ίη) ; Thc. 2, 92 ; Xén. Hell. 3, 1, 9, etc. ||
2 désordre, confusion
en gén. Xén.
Ath. 1, 5 ;
Plat. Crit.
53d,
etc. ; au plur.
Plat. Leg.
653e.
Étym.
ἄτακτος.