ἀθαλασσία

ἀθάλασσος

ἀθαλάττωτος
ἀ·θάλασσος, att. ἀθάλαττος, ος, ον [θᾰ]
1 non maritime, éloigné de la mer, Mén. (Ath. 132f) ||
2 sans expérience de la mer, M. Tyr. 2, 17 Dübn. ; Gal. 13, 903 ||
3 non mêlé d’eau de mer, Diosc. 5, 11.
Étym. ἀ, θάλασσα.