ἀθυμίατος

ἄθυμος

ἀθύμως
ἄ·θυμος, ος, ον [ῡ]
1 découragé, abattu, mal disposé, Od. 10, 463 ; Hdt. 7, 11 ; p. opp. à ἔνθυμος, Arstt. Pol. 7, 7, 2 ||
2 sans colère, sans passion, Plat. Rsp. 411b, etc. ||
Cp. -ότερος, Xén. An. 1, 4, 9 ; Cyr. 5, 5, 13, etc.
Étym. ἀ, θυμός.