ἀτίζω

ἀτιθάσευτος

ἀτίθασος
ἀ·τιθάσευτος, ος, ον [ῐᾰ] qu’on ne peut apprivoiser, sauvage, Plut. Artax. 25 ; M. 728a ; Jos. etc.
Étym. ἀ, τιθασεύω.