ἄτιτος

ἀτίω

Ἀτλαγενής
ἀ·τίω [ῐ] (seul. prés. 3 sg. ἀτίει, Thgn. 621 et 3 pl. ἀτίουσι, Orph. Lith. 62) ne pas honorer.
Étym. ἀ, τίω ; cf. ἀτίζω.