ἀ·τυχής, ής, ές
[
ῠ]
1 malheureux, infortuné,
Plat. Leg.
905a ;
Dém. 34, 13,
etc. ||
2 qui échoue, qui
n’obtient pas sa part de, gén.
El. N.A.
11, 31 ||
Cp. -έστερος, Antiph.
(Ath. 225e) ; Ath. 347d ; Arr. Epict. 1, 3, 8.
Sup. -έστατος,
Ant. 116,
23.
Étym.
ἀ, τύχη.