ἀτυχία

ἀτυχῶς

ἀτῶμαι
ἀτυχῶς [ῠ] adv. sans succès, malheureusement, Isocr. 236a ; DH. 9, 26 ||
Sup. ἀτυχέστατα, Lgn 33, 5.
Étym. ἀτυχής.