Ἀτήϊος

ἄτηκτος

ἀτημελέως
ἄ·τηκτος, ος, ον :
1 non fondu, Plat. Phæd. 106a, etc. ; Arstt. Meteor. 3, fin ; 4, 8 ; etc. ||
2 qu’on ne peut faire fondre ou amollir, fig. Plat. Leg. 853d.
Étym. ἀ, τήκω.