Αὔγης

αὐγήτειρα

αὐγῆτις
αὐγήτειρα, ας (ἡ) celle qui éclaire, la lumineuse, ép. de la lune, Orph. H. 8, 5.
Étym. fém. d’*αὐγητήρ, d’αὐγή.