αὐθεντεία

αὐθεντέω-ῶ

αὐθέντης
αὐθεντέω-ῶ (seul. prés. ao. et pf.) avoir pleine autorité sur, gén. NT. 1 Tim. 2, 12 ||
E Ao. inf. -ῆσαι, Bas. p. 825 ; pf. part. αὐθεντηκώς, Sch.-Eschl. Eum. 42.
Étym. αὐθέντης.