αὐτοκασίγνητος

αὐτοκατάκριτος

αὐτοκατάρα
αὐτο·κατάκριτος, ος, ον [ῐ] qui se condamne soi-même, NT. Tit. 3, 11.
Étym. αὐ. κατακρίνω.