αὐτόκρισις

αὐτόκριτος

αὐτόκτιστος
αὐτό·κριτος, ος, ον [ῐ] qui s’interprète de soi-même, en parl. d’un songe, Artém. 4, 72.
Étym. αὐ. κρίνω.