αὐτοπατήρ

αὐτοπάτωρ

αὐτόπερας
αὐτο·πάτωρ, ορος (ὁ) [ᾰ] qui s’est engendré soi-même, Orph. H. 9, 10.
Étym. αὐ. πατήρ.