βασίλεια, ας (ἡ) [ᾰῐ] reine, princesse,
Od. 4, 770 ;
Pd. Eschl. ;
joint à γυνή,
Eschl. Pers.
623 ; Eur.
El. 988 ;
en parl. de déesses, joint à θεά, Ar. Pax 974 ||
E Ion. βασιληΐη, Hdt. 4, 33, etc.
Étym.
βασιλεύς.
βασίλεια
βασιλειάω-ῶβασίλεια, plur. de
βασίλειος ou
de βασίλειον.