βελοθήκη

βελόνη

βελονίς
βελόνη, ης (ἡ) pointe, part.
1 aiguille, Batr. 130 ; Eup. (Poll. 10, 136) ; Eschn. Arstt. etc. ||
2 p. anal. aiguille de mer, Dorion (Ath. 319c) ; Arstt. H.A. 5, 11, 2.
Étym. Étymol. obscure.