βιϐάω-ῶ

βίϐημι

Βιϐιανός
βίϐημι [βῐ] seul. parf. prés. nomin. masc. βιϐάς, Il. 7, 213, etc. ; Od. 9, 450 ; fém. βιϐᾶσα (correct. p. βιϐῶσα) Od. 11, 539, et acc. masc. βιϐάντα (correct. p. βιϐῶντα) Il. 3, 22, c. le préc.
Étym. βαίνω, cf. sscr. jígāti, il va.