βιοδότης

βιόδωρος

βιοδώτης
βιό·δωρος, ος, ον, qui donne la vie, Eschl. fr. 170 ; Poèt. (Plat. Rsp. 381d) ; en parl. de la terre, nourricière, féconde, Soph. Ph. 1162.
Étym. βίος, δῶρον.