βλάστημα

βλαστημός

βλαστημοσύνη
βλαστημός, οῦ (ὁ)
1 germe, pousse, d’où rejeton, Eschl. Suppl. 317 ||
2 fig. floraison, Eschl. Sept. 12.
Étym. βλαστάνω.