βλεφαροκάτοχος

βλέφαρον

βλεφαρόξυστον
βλέφαρον, ου (τὸ) []
1 paupière, d’ord. au plur. (dans ce cas qqf., sel. d’autres, cils) Il. 10, 26 ; Od. 2, 398, etc. ; Eschl. Sept. 3, etc. ; Soph. Ant. 1302 ; ou au duel ἀπὸ βλεφάροιϊν, Il. 10, 187 ; ἐκ βλεφάροιϊν, Od. 17, 490 ; rar. au sg. Soph. fr. 85 ; Eur. Or. 302 ; Arstt. H.A. 1, 9, 1 ; P.A. 2, 13 ||
2 p. ext. au plur. les yeux, Hés. Sc. 7 (avec un adj. fém. βλεφάρων κυανεάων) ; Soph. Aj. 85 ; Tr. 107 ; en ce sens, au sg. ἁμέρας βλέφαρον, Soph. Ant. 104, l’œil du jour, c. à d. le soleil ; νυκτὸς βλ. Eur. Ph. 543, l’œil de la nuit, c. à d. la lune ||
E Rare en prose, Plat. Tim. 45d ; Arstt. ll. cc. Dor. γλέφαρον, Pd. O. 3, 12 (var. βλέφαρον).
Étym. βλέπω.