βουλεῖον

βούλευμα

βουλευμάτιον
βούλευμα, ατος (τὸ)
1 résultat d’une délibération, résolution, dessein arrêté, Hdt. 3, 80, etc. ; Eschl. Pr. 170, etc. ; Plat. Rsp. 334a, etc. ; au plur. Pd. N. 5, 28 ; Trag. ||
2 rar. conseil, avis, Soph. El. 967.
Étym. βουλεύω.