βούνεϐρος

βουνιάς

βουνίζω
βουνιάς, άδος (ἡ) sorte de gros navet, Th. et Nic. (Ath. 369b) ; Ath. 4c ; DS. 3, 24 ; Diosc. 2, 136.
Étym. βουνός.