βούσυκον

βουσφαγέω-ῶ

Βουτακίδης
βου·σφαγέω-ῶ, f. ήσω [ᾰ] égorger des bœufs, Eur. El. 627.
Étym. βοῦς, σφᾰγ- de σφάζω.