Βούτη

βούτης

Βούτης
βούτης, ου, adj. m. qui concerne les bœufs, de bœuf, Eur. Hipp. 537 ; ὁ β. Eschl. Pr. 569 ; Ag. 719 ; Eur. Andr. 280, etc. bouvier ||
E Dor. βούτας, gén. -α, Thcr. Idyl. 1, 80.
Étym. βοῦς.